Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/021: Diamantn Hochtied ... (SB)


Artikellogo

DIAMANTN HOCHTIED ...

Damminochmolto! Op'n Dach genau süßti Johr weern Frieda un Jehann Peiders nu al verheirood. Un nu sitt se dor op Sofa - he harr för de Fotografn vun't Blatt sach de Arm um se lech -, un se kiek sick jüss so an, as harrn se sick man jüss eers frisch kennlernt. All dat Gedööns, de Graddelatschoons vun Frünn, Nobers, Kinners un Enkelkinners, lot se an sick vörbietrecken, ober in Würklikeid mokt se sick dor gonnix ut, se weern sick sülbn 'noch.

Sogor 'n Reporter vun'e Heider Zeidung weer dor un wull 'n wat schrievn över se. Frieda bööd em Platz in'e Seetl an un schink em 'n Tass Kaff in. Un denn vertellt se em 'n beetn wat ut eern Leevn ...


*


Jehann weer man grood söbntein un harr banni wat op'n Kastn ..." fung Frieda an. "Nodem he de Dörpsschool Perserper Lorenzn goot afslott harr, frooch de Lehrer em, wat he weern wull. "Buer" keem dat luud un stolt ut sien Mun. Sied dree Generatschons al leevn de Peiders op de schmucke Strupphoff, de scheunste Steed ut ganzet Dörp. De Lehrer nick sinnig, he harr uck mit nix anners reek. Tominns een geev dat in düsse leegen Tieden, de nich bang ween mutt, wat op em tokoomt. Jehann harr düchdi Schlach bie de Deerns, ober dat weer em schietegool. He harr sick al een utsöcht, de schmuckste vun all." Frieda hööch sick. "Un dat weer ick, Frieda Hallstrüpp."

"Jo, jo", schnack Jehann dormang, "Frieda, de weer nämli nie blots schmuck, de luck gonnie op'n Mund fulln. Ick wuss a, dat uck mien Öllern nix dorgegn harrn, wenn ick se een Dooch mit in mien Hus nehm dee. Ober nu weer ick je ers söbntein Johrs old, un wull ersmol wat vun'e groode wiede Welt snuppern, bevör ick mi denn tohuus niederlött un dor datsülve mook as mien Voder und mien Grootvoder vördem."

"Naja", full Frieda wohr in, "so harr he mi domals in'e School man blots mol 'n lüttjet Grien schink or mi fründli tonick, ober mehr uck nie. Als he ober dree Johrs loter wor nohuus trüchkeem, dor harr he 'noch vun'e wiede Weld un uck vun'e Fruunslüüd, de dat dor so givv, seehn. So weern wi us denn uck bald eeni un fiern 'n groodet Fest, bie de meis dat ganze Dörp dorbieweer.

So fung aans an, un man kunn seggn, wi weern een Herz un een Seel. Jehann weer 'n beedn polteri, he kunn mannimol mit sien Meen nie achtern Barch hooln un kunn sick mit veele Lüüd ut Dörp ganz gewaldi in'e Hoor kreegn. Denn woor he so gnadderi, dat dat mannimol to 'n Klopperei koom is..."

Jehann wull vunt Sofa opsprungn, ober Frieda griep sien Hann un wies em an, sick wor to settn.

"Ober uck Frieda weer nie so ohn", fööch he an. "Wenn ick mi mit de annere Lüüd stried, denn weer se dat, de woor aans trechbööch un dorför sorg, dat de Lüüd mi woor good ween. Se harr 'n ganzn Barch Humor, un wenn se erstmol loslech, denn weern de Lüüd al balt woor quietschfidel, uck wenn se vördem noch schandert un schimp hett as de Rohrspatzen. Ers tohuus, wenn keeneen in'e neech weer, denn sett se mi gewaldi op'n Pott."

Man so'n Geschich för de Zeidung, wo all blots vertelln, wo scheun dat weer, un wo inträchti se tosoomleev, dat wull je keeneen weetn, düch de Reporter. Dor wull he noch mol 'n beetn nohookn, ob he dor nie noch mehr rutkiddeln kunn. "Dübl uck!" fohr he dormang. "Ganze söbnti Johr kennt jüm sick nu al, un jüm hev sick noch nie eenmol in'e Hoor kreegn? Dat kunn'ck mi gonnie vörstelln."

"Naja, ganz so weer dat je nu doch nie." Jehann kiek Frieda an, un de nick em opmunternd do, dat he man ruhi vertelln schull. "Eenmol weer dat fast to'n Bruch koom. Dat weer nämli so, as dat mit de Hoff nie mehr so good löpp. Wenn de Oorn good weer, denn sink de Pries un de Buer verdeent nix, wenn de Oorn schlech weer, denn stiegn de Pries, ober de Buern harrn blots weni Korn or Kohl tosoom. As man dat dreiht un wennt, een verdeen nie veel.

Naja, wi harrn us wat anneres överlegn mööt, wenn wi de groode Hoff hooln wulln. Un dor keem Frieda de Idee: Se wulln 'n poor Zimmer vun'e Hoff an Feriengäste vermeedn! Ick weer ganz ut Huus."

"Wat, wi schalln fremde Lüüd in us Huus opnehm??? Viellich is dat Ganovenpack, dat us de Hoor vun Kopp freet un denn bi Nach un Nevel sick woor op de Sockn mook, ohn to betohln!? Nää, blots över mien Leiche!" hool ick eer vör. "Fremme kummt mi nie in't Huus, un dormit basta!"

Dat ersmol in us Ehe baller ick de Dör achter mi to, treck de Gummisteebl över un stapf över de Wischn. Hier kunn ick mi jümmers weder an besten besinn. Mannomann, us scheunet Land, dat wull ick am leevstn blots för mi alleen hebbn. So wied de Oogn riek, streckn sick de Wischn lang hin, op de friedli de Melkköh un de fettn Ossn groosn deen. Un dor achter streck de Heiloh sick rut - man kunn Kilometers um Kilometers heer rumsteebln, ohn dorbie op'n fremm Minschn to dreepn, de een viellich uck noch anschnackn dee! Ick mool mi ut, wo hier fremm Lüüd mit krakeeln Kinners rümlöppn, de hier schmeuk un de Kippn eenfach so in't Gras smietn, de laarmt, mit Hunn, de dor hinschietn, de aans dooltramplt, wat dor wussn dee.

Ober Frieda wuss, dat lang nie aans so hitt eetn waard, as een dat kook. So stimm se mi ersmol to, dat dat wull keen so scheune Idee is, schließli funn se dat uck nie so dull, de schmucke Wohnstuuv mit fremm Lüüd to deeln. Ober denn, dree Weekn loter, griep se dat nochmol op.

"Du Jehann", fung se bien Meedacheetn wor an. "Häss de smuckn Kohstall bie Reimer Reimers a sehn? Hunnert Keuh paßt dor rin. Wiebke wer dor to'n Richfest wehn. Dobie pack se mi noch 'n Stück Speck to mien Mehlbüüdl. Dorvun dröömt wie blots, nie? Düsset Johr schall de Kohl je uck nie veel kossn. Denn kummt bie us wor nie veel rin. Ober wenn wie tosätzli no mehr Keuh hemm deen, wer dat jo noch'n Standbeen."

Ick weet al, wo wo se op ut weer. "Frieda ick weet doch genau, wat dor achter steek! Ober wat meenst, wat de Lüüd snackn deen, wenn de gröttste Buer ut düsse Gegnd fremme Lüüd för Geld op sien Hoff övernachn lött. Dat mook doch uck suns keeneen in Dörp! Ne, Frieda ick mook mi doch nie to'n Narrn", wedder ick gegnan.

"Dat weer dat erste Mol, dat wi us nie eeni weern kunn", sinneer Jehann.

"Verstohn kunn ick em je", full Frieda nu in. "De Lüüd snack as dull, wenn mol een wat anners mokn de. Bie de Reimershoff harr je de Fru wat arf, suns harrn se sick de niede Stall wiss uck nie leistn kunnt. Ober een Oobnd, denn harr ick 'n goodn Infall. Wi seet tosoom in'e Döönz bie'n Glas Rotwien, un kiek us noch 'n beetn wat in'e Kiekkastn an. Dat weer so'n niemodschn Serie, de heet "Nepper, Schlepper, Buernfänger", un dor waard vör warnt, dat Verbreeker goodmöödi Lüüd övert Ohr haun. Ick schink em gau noch'n Glas Rotwien in, un as he dat leer hett, noch een." Frieda hööch sick as 'n junge Deern, as se mark, dat Jehann dat meis 'n beetn pienlie weern dee, wat nu kummt.

"Naja, ick sech to em: "Hess rech, Jehann, dat mit de Feriengäste, dat weer seeker keen goodn Idee. Keen weet, wat man sick dor för'n Gesinde in't Huus hoolt. Un ick as Fru - dor bruuk ick je 'n starkn Oppasser, falls dor mol een opdringli waarn dee!" Jehann weer gliecks opsprungn: "Wat wuss dormit seggn?" Ober he weer 'n beetn duun un sett sick gau wedder hin. "Meenst, ick kunn die nie beschützn? Schass mol sehn! Noch düssn Summer hoolt wi us Feriengäste int Huus! Ick kann wull op die oppassn!" - "Versprookn?" hook ick gau nochmol nach.

"Versprookn!" Damminochmolto, so suer hevv ick mien Jehann noch gonnie beleev. Ober dat much uck de Roodwien ween. Wie uck jümmers, ick bün dorbie mien Ziel 'n gewaldi Schritt neeger koomen."

"Wiss", anter Jehann. "Du hess mi as schmucke Deern mit dien Blondzöpp so de Kopp verdreiht, dat ick meen, di to wiesn, wat för'n dulln Hecht ick bün. As ick an nextn Morgn opwach, dor maark ick, dat mien Kopp banni swoor weer. Ober ick kunn mi noch good an mien Verspreekn erinnern. Un dor keems du uck al lachnd rinn: "Moinmoin, mien Jong! Stoh man op, du Fuuljack, wi hebbt noch veel to doon! Vundooch schüllt wi noch de "ZIMMER FREI"-Schiller mookn, un ick wull man gliecks nochmol de Annonce för de Zeidung opsettn, dormit wi de Feriengäste in't Huus krich." Un denn sett se sick to mi op de Bettkant. "Du, Jehann, ick harr mi dat so dach, dat wi toeers de beidn Gästestuuvn vermietn köönt. Un denn, wenn dat Geschäff good löpp, in Hochsummer, denn kunnt wi beidn je op Dackböön treckn. Dat much dor viellich mannimol banni hitt ween ünnert Dack, ober dink mol an dat veele Geld, dat de Lüüd us brüng!" As se mien suerli Gesich seech, lenk se ober in: "Naja, ick kunn je op Dackböön schloopn, un du in'e Köök op de Eckback? - Or in'e Wohnstuuv op Sofa?" Ick hau mit de Faust op de Nachdisch, dat de Lamp to hüppen anfung. "Nu schlooch dat ober dörtein!" Ober se grien mi blots an: "Versprookn is versprookn". Un as se rutgung, reep se mi noch achteran: "Kunns je uck in Stall bie de Keuh schloopn, wenn nie mit de Gäste ünner een Dack ween muchs!"

Jehann stopp sick sien Piep un steeck se sick gemächli an, un Frieda schink us noch 'n Tass Kaff in. "Ick weer so dull, dat ick jümmers woor vun een Eck to de annere in'e Schloopstuuv loopn dee. Dat dumme weer je - se hett rech! Ich hevv eer dat versprookn! Ober hier, in düsse Schloopstuuv fremde Minschn? Un dor keem mi de geniale Idee: Watt, wenn ick verhinnern kunn, dat heer 'n Fremm int Dörp keem? Watt, wenn ick de Fremm vergruuln kunn, bevör se överhaupt to us Hoff koom kunn?

Um Frieda in Seekerheid to weegn, klamüster ick denn uck twee stattli "ZIMMER FREI - in 500 Meter"-Schiller tosoom, för jeede Strootnsied een, un stell se an'e Dörpstroot op.

Dat much mit de Dübl togeihn, ober grood harr ick de Schiller fassmook, as uck al 'n roodet Audo mit 'n fiefköpfige Familje 'n beetn langsoomer fohrn dee. "Wo bitteschön geht es denn hier zu dem Hof mit den freien Zimmern?" froch 'n Mann mit dicke, roode Kopp, de utsüch, as hett he a 'n banni lang Audofohrt achter sick.

"Wee'ck nich!" grummel ick in mien Boort. De Mann trock de Schullern hooch, tupf sick gau noch mit'n Daschndooch de Steern af un pett op Gaspedool. Ick kiek em achteran, bit he mit sien schickn roodn Audo woor ut Dörp rut weer. Mannoman, dat weer je gonniemol so swor! Wenn mi dat bie den nextn uck so good gelingn dee, denn ...

Naja, so keem ick denn man grood nohus, as Frieda mi de Annonce vör de Nöös höllt: "Na, wat sechs dorto?"

FERIEN AUF DEM BAUERNHOF mit freier Küchenbenutzung, einem Aufenthaltsraum mit Fernseher und auf Wunsch bäuerliche Betreuung auch für die Kleinen. 10,- DM pro Übernachtung 5,- DM pro Kind

lees ick doropp in reinste Hochdüütsch, dormit dat uck jeedn Fremm verstohn kunn! Damminochmolto, nie blots de Schloopstuuvn schulln de hebbn, sunnern uck noch de Wohnstuuv un de Köök! "Fein"' reep ick un griep de Zeddl. "De brüng ick man gliecks to de Redakschon, dormit dat hüt noch rinkummt!"

Frieda staun nie schlech, dat ick plötzli so wild doropp weer, düsse Sook to ünnerstützn. "Wenne meens!" sech se bloots, ober ick weer al dör de Döör.

So stunn ick denn dor för de groode Büro mit de lüttje Zeddl in'e Hann, de mien Unglück besiegln schull. Wenn dat dor ersmol binsteiht, denn löpp de Lüüd us de Döör in. Un wer schall de Lüüd betreuen? Ick? Und denn viellich uck noch so dusseli freeke Grootstadtgöörn, de noch niemol Koh un Ossn utnanner hooln köönt? So knüll ick de Zettl fass tosoom un schmiet em in'e Papierkorv!

As Frieda an nextn Dach in'e Zeidung blättert un de Anzeich söch, sech ick blots: "Wat schall se denn in'e Dithmarscher Zeidung steihn? Meenst, een Dithmarscher wull Urlauv op Buernhoff mookn? De weern hier doch tohus! Ick heff de Annonce in so'n Süddüütschn Blatt opgeevn." Dormit weer Frieda denn uck tofreedn.

Un vun dor an weer ick op'n Kiewiev! Wann jümmers ick mol nie soveel op Hoff to doon hevv, kiek ick an'e Dörpstroot dorno ut, ob dor nie irgendwo een Woogn mit'n fremm Nummernschild to sehn weer. Veel öfers as suns kiek ick in'e Gaststuuv rin. Malte, de Wirt, wunner sick gewaldi, dat ick uck oft to Meddachstied keem un bie em 'n Beer drinkn dee. Un noch mehr wunnert he sick, wenn dor denn mol fremme Lüüd inkehrt, dat ick mi mit to sem an'e Disch settn dee, weer ick doch suns man jümmers een, de de Teen nie utnannerkreech.

Doch nu fung ick an, de Lüüd, de kummt, wat to vertelln. Eenmol to'n Bispill, dor seet an'e Disch 'n Familje ut'n Schwattwald. De mookn 'n ganzn fründli Indruck. Niescheri seuk se in'e Spieskoord un wussn mit de veele Gerichte nix antofangn. "Was ist denn `Aal Grün'?" frooch de Fru mi niescherie. Ick weer ganz in mien Element. "Wat Ool greun is? Na, dat kunn ick jüm mol verklookfiedeln: 'n Ool is 'n schlangnoordi Fisch, de sick vun Ungeziefer int Wattschlamm ernähren dee, un wenn em anfattst, sick ordentli glibberi anfööhlt. Wenn de Koch em denn int Soltwoter schmiet, denn farv sick düsse Schleim greun, und düttwegn nennt man dat ganze denn `Ool greun'!"

De Fru harr wiss nich aans verstohn kunnt, ober noch, as ick an eern ekelt Toch in Gesich sehn kunn. "Können Sie uns vielleicht etwas anderes empfehlen?" wenn sick nu de Mann an mi. Ick weer ohnhin al op Hunnertachdi, dor Frieda mi de ganzn Vörmeddach al op de Nervn gohn is. Se kunn einfach nie verstohn, dat se op de Annonce noch keen Anter kreegn hett. "Empfehlen?" frooch ick un bööch mi ganz dich an de Fremm ran, dat Malte mi nie höörn kunn. "Jo, ick kunn jüm wat empfehln: Gohn se woanners hin!" Suerli sprung de Mann op, griep sien Dasch, mit de annere Hann sien Fru un stürmt ut Lokol rut, de Kinners tapsn ieli achteran. As Malte man grood wor ut de Köök keem, wunner he sick, dat sien niede Gäss verschwunn ween, frooch ober nie. Un ick sitt dor an Thresn, nipp an mien Beer un dee, as weer nix ween.

Un'n annernmol, ick seet woor bie Malte an'e Thresn, dor keem so 'n lütt Göör op mi to: "Du, Onkel, was ist das da für ein See?" He wies mit de Finger ut de Finster. "Tja, mien Jong, dat is so'n Geschich, de kunn ick jüm mol vertelln." So griep ick mien Beer, schnapp mi vun'e Noberdisch 'n Stohl un sett mi to sem an'e Disch, wat de Öllern gonnie gefalln dee. Ober de lüütt Jong un sien beidn Süsters weern ganz begeistert. "Vör lang Tied harrn heer nämli mol twee Riesn leevt. De beidn, de kunn sick op Dood nie liedn. Een Dach, dor wull de een de annern dotschloogn.

So griep he sick, as de anner grood schloop, 'n grootn Steen un hool ganz wied ut, um em de op'n Kopp to schmietn. Ober he hool dorbie so wied ut, dat he mitsamt de Steen koppheister gung un sülbn ünner de Steen full. Un de Steen weer so swoor, dat he dor in'e Eer 'n riesngrootet Lock rindrückn dee. Dat Blood löppt em ut'e Wunn un löppt un löppt, un an Enn weer dat 'n lütt See, de sich mit'e Tied mit Regnwoter misch, dat een dat Rood nich mehr so wohr ward." De Göörn kiek mi mit opreetn Oogn an. "Und der Riese?" frooch se mi wienerli Stimm. "Tja, Kinners, de Riese, de lich dor hüt noch, un wenn jüm nie oppass, denn köönt jüm dat hebbn, dat de sien Geist een vun jüm griep un ünner Woter treck. Dor mutts du denn dien Leevdach ünner Woter bleevn!" Nu fung all dree Kinner luud an to plärrn.

"Wie kommen Sie dazu?" sprungn nu Voder un Mooder gliektiedi op, "den Kindern einen solchen Unfug zu erzählen?" "Wenn't nu mol wohr is?" anter ick blots, schnapp mien Mütz un grummel noch achteran, biet Rutgohn: "He harr mi je nie froogn bruuk". Ut de Oognwinkl seech ick noch, wie de Lüüd gau eer Sack un Pack in't Audo rinloodn deen."

De Reportersch kiek us groot an. "Damminochmolto! Un denn?"

"Ooch", anter Jehann, "Dat weer noch lang nie aans. Bald weer keen Fremm mehr för mi seeker. Un um Maltes Schankstuuv mook ick mi keen Sorgn, de harr 'noch Toloop vun'e Inheimischn, de dor jümmers gern inkehrt un uck geern ünner sick bliev. De bruuk wiss keen Feriengäss. Jümmers funn ick'n Wech, de Lüüd to vergruuln, uck wenn ick mi dorbie sülbn nie utstohn kunn. Tja, un denn schull sick mit'nmool aans ännern. Merrn bien Medachschloop op'n Sünndach war ick vun luud Huperei vun'e Stroot wach. Ick dach, ick kiek nie richti. All mien Keuh löpp kommodi lang de Stroot un lot sick dör nix vun't freetn affhooln.

Ieli sprung ick in mien Pantüffln, röpp luud "Frieeeeedaaaa" un renn no de Stroot. "Jüm dummdusselign Keuh", bölk ick los, wo ick dat Stack doch ers nied mook hevv. Harr ick dat viellich oplootn? All de Autofohrer, de tövn mutt, kiek mi groot an. De meisn wern Urlaubers, de in Büsum de Summerferien verbringn wulln, un de Keuh kiek sem jüss so groot an.

Endli keem uck Frieda, noch banni versloopn achteran schlurft. "Oh", jammer se los un schlooch de Hann över de Kopp tosoom. "Jehann wie kunn dat denn passern." De Keuh kunn de ganze Opregung gonnie verstohn, 'n poor weern meern dör de Gemüsegorn gohn, annere freet kommodi dat Graas vun Strootnrand. Frieda höör gonnie mehr op do jammern, wo se doch jüss aans schier mok hett. "Oh, de scheune Rhabarber - un de Erdbeern!"

Nu weet jedneen, de mol mit Keuh to dohn harr, wie stur düsse Viecher ween kunn. Und so kunn wi beidn us op'n Kopp stelln, de Keuh gung överall lang, blots nie dor wo se schulln! Mit luudn Gehupe fohrn de meistn unwilli langsom vöran un driev de Keuh noch 'n ganzet Stück wieder längs. Grood as Frieda sick jüss op'n Wech mookn wull to Nober Jürgns, um Hölp to hooln, fohr een an'e Sied ran un stiech ut samt Frau un Kinners. Ick dink ick seech nie richti: Dat weer de een, wo ick de Kinners de Schuergeschich vun'e Riesn vertellt hevv! "Wenn es recht ist, helfen wir ihnen", hör ick de Mann seggn. Ick trock mien Mütz so deep in't Gesich, as ick man kunn, dormit de mi nie erkinnt. Ober de weer uck veel to beschäfti, um op mi to achn. "Wo sollen sie denn hingetrieben werden?" Ohn een Woort to seggn wies ick em de Wech to de Weid.

Ober so dusseli, as ick dat dach harr, stellt de sick gonnie an! Gau riet sick jedes vun'e dree Kinner 'n Stock vun Boom af un stellt sick so hin, dat de Keuh blots noch in een Richtun loopn kunn. De Fru sülbn weer vorutloopn un harr dat Gatter wied opreetn, ehr Mann regel de Verkehr un mien Frieda driev de Keuh mit luud Bölkerei vöran. Schnurstracks löpp se all ganz ordi vöran. De Mann harr Frieda vörschloogn, se viellich mit 'n Ammel Schrot to lockn, wat Frieda ieli mookn dee.

Damminochmolto, de harrn dat so good in Griff, dat ick gonnix mehr to doon hevv! Bald weern de Keuh op de Wisch un weern banni tofreedn, dat se de Schroot uck freetn döpp, wo se doch suns immer blots wat to Melktied kreegn deen.

As Frieda dat Gatter dichtmook harr, wull ick mi gau dör de Achterdöör in Stall verdrückn. Ober dor krich de Kinners mi al to Gesich. "Onkel, erzählst Du uns noch so eine spannende Geschichte?" reepn se luud. "Nee, Kinners!" anter ick, un as ick mark, dat de Fremm mi noch nie erkennt harr, dor neih ick gau dör de Achtertör ut.

Frieda schüddel de Fremm düchti de Hann. "Köönt wie us viellich erkenntli wiesn?", frooch se. "Danke, aber das ist nicht nötig, wir müssen noch weiter nach Büsum, dort wollen wir Ferien machen." - "Ober 'n Tass Kaff drink jümm doch mit us. Koom se man mit. Nu is je uck a Kaffeetied." Een haalf Stunn loter harr se fein de Goorndisch op'e Terrass deck mit Kaffee, Kookn, un för de Kinners 'n groodn Putt frische Meelk. All sittn dor - bloots mien Stoohl bliev leer! Ober ick hool mi ganz in'e neech op, wull ick doch höörn, wat Frieda dor mit de Fremm schnackn dee.

Frieda, de gonnix vun mien ganzn Dilemma wuss, bleev nix anners över as mi to entschullign. "Mien Mann is gonnie good toweech", sech se 'n beetn verlegn. Dorbie hett se mi man grood noch an de Stalldöör stohn sehn. Dat ick mi so albern verhooln de, wer er böös pienli. "Wüllt jüm Kinner sick nie mol 'n beetn de Hoff ankiekn?" frooch se de dree, de sick meis 'n beetn langwieln deen. "Dürfen wir?" frooch de oordi eern Öllern. De nick blots opmunternd. So löpp de Kinners mol heerhin, mol dorhin, kledder op de hooge Ulme, riet de Stalldöör op - un dor kreech se mi tofootn. "Onkel, warum erzählst du uns nicht noch so eine lustige Geschichte, wie die vom Riesen?" kreih de Lüttste. "Näänää!" sech ick blots, trock mien Mütz noch'n Stück deeper in't Gesich un wull wor wechwuschn. Ober dor kreegn mi de Öllern uck toseehn. "Ah, da ist ja auch der Hausherr", reep se fründli, un keem op mi to.

Ick lott mien Mütz so deep in Gesich, dat ick blots sem Fööt erkenn kunn. "Goodn Dach ..." sech ick grummeli. "Ick hevv veel to doon, mutt noch de Stall utmistn." Gau griep ick de Fork un fung an, as dull de Kohmist dör de Gegnd to schmietn, dat se sick fix in Seekerheid brüngn mussn, um nix aftokreegn.

Naja, endli wern se denn affohrn. Energisch mook Frieda de Huusdör achter sem to, un gung schnurstracks to mi. De Hann in'e Hüff, bu se sick vör mi op. "Du oole Sturkopp. Wat is blots in die fohrn, dat du di so anstellst? Un wat hebb de Kinner dor för'n Tüünkroom vertellt, vun Riesn un so wieder, hä?"

Frieda weer so beus, dat ick eer endli de ganze Geschich vertelln dee. Se stunn blots dor un bröch keen Wort rut. Ick dach al, dat dat nu aans woor good weer, un so fööch ick am Enn noch an, dat wi mientweegn nu uck ruhi Feriengäss hemm kunnt. Ober dor keewm Frieda ers richti in Raasch. "Gleuvs doch wull nie, dat ick dat noch mol mitmookn de? In so'n pienli Looch brüngs mi nich nochmol. Seech du man to, wie du to dien Kohstall koom dees. Op mien Hölp bruuks nie mehr reekn."

Un denn snack se 'n ganze Week nie mehr mit mi. Dat wer suns gonnie er Oort. Naja, ober de Week gung vörbie, un allmähli verdroogn wi us woor un kunn uck över de ganzn Opstand, de ick dor verzapf hevv, laachn. Un de Fremm, de kiek in't nexte Johr mol woor in.

Düttmol weern se al to süsst, un ick harr mi bie sem Beseuk nie versteekn bruuk. Gliecks harr ick de ganze Bagaasch an'e Hackn, se wulln jümmers noch mehr Geschichn vun mi höörn, un de Gefalln harr ick sem denn uck geern doon. Ober dat Thema "Feriengäss" harr ick bis hüt, veerdi Johr loter, nie mehr anschneedn ..."


Erstveröffentlichung am 3. Mai 2000

19. Februar 2007