Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/027: Wat nu ?? (SB)


Artikellogo

WAT NU ?

... frooch de leeve Gott


Eegntli weer de leeve Gott je 'n ganzn akkraten een, de sick bie de Gestaltun' vun sien Welt, för de he verantwortli is, groote Meuch geev - dor loot he nix op koom. Ober - so as jeedn Minschn - hett uck de leeve Gott mol 'n besünners goodn Dach, un denn wor 'n schlechn, wo he to nix Luss harr. Un an so een Dach, dor geiht em aans nie so rech vun'e Hann, he weer luschi un mook Fehler, de sick nie wor utböögln lootn.

Grood de Minschn, sien leevstet Speeltüüch, weern em besünners wichti, ober he ach uck doropp, dat he aans gerech ünner sem verdeel. De een krich schmuck Hoor, 'n annern veel Grips, 'n Mannskerl ordndli Knööv or 'n Wiev 'n Tallje as'n Baarknboom. Wiss, af un an keem he uck 'n beetn in Tüdel, un denn krich 'n Mannskerl 'n Figur as 'n Wiev, or 'n Fru Knööv as 'n Kerl, ober in grootn un ganzn weer he jümmers ganz tofreedn mit sien Wark.

Ober as he Bruno Brunsn tosoomklamüstert harr, dor harr he entweder gonnie richti hinkiek, or he weer banni gnegeli, denn an Bruno Brunsn kunns gonnix finn, wat schmuck or leevnsweert weer.

Mannomann, dat weer viellich mol een. Obgliecks sien Foder un Moder brunet Hoor harrn, keem he mit spiddeli, füerroodet Hoor oppe Welt. Jüss as he ut Buuk vun sien Moder rutkrabbelt weer, krakeel he as dull, sien wied opreetn Oogn kuller em dorbie meis ut'n Kopp rut. Un all de Fruunslüüd, de loter ton Kindskiekn koom weern, dachn in Stilln bie sick: `Ogottegott, wat för'n häßli Minschn!'

Un jüss düsset `Ogottegott' rööp denn de Leeve Gott op'n Plon. Wenn een sowatt sech, denn mutt he je mol nokiekn, wat de Lüüd so opreegn dee. Vörsichti, dat keeneen vun'e Minschnvulk dor ünn em sehn kunn, ritt he 'n Lock in'e Wulkndeek un luug dor dör.

"Ogottegott, wat dat denn?!" He schlooch de Hann över'n Kopp tosoom. Dorbie weern Brunos Süster un Broder twee schmucke Kinner mit roode Backn un dichtet bruunet Hoor. He krich 'n gewaldi Schreckn un 'n banni schlech Geweetn. "Un so'n Minschn, de loop nu as mien Eevnbild dör de Weltgeschich", gnadder he so luud, dat de Engls anfungn to kichern. Mannomann, wat schulln de Dörpslüüd blots vun em dinkn, wenn de Paster sem bie de Predigt wat vun Gottes Wark vertellt? Dübel uck, wat för'n pienlie Situatschon. "Wat nu??"

Man immerhin weer Bruno gesund un krall, he wor fix grötter un as he to School keem, weer he meis so groot as 'n utwussn Kerl. Nie blots, dat he nie alltoveel op'n Kastn harr, he weer uck noch so langsoom, dat man em meis in Gohn de Büxn flickn kunn. Weer ober uck keen Wunner, bie sücke O-Been schull mol een gau loopn!

Naja, sowatt kunn de Leeve Gott je nu nie op sick sittn lootn. Wiss, he kunn nu nie mehr op de Gestalt vun Bruno Influß nehm, ober he kunn de arm Kerl doch mol ünner de Arms griepn, wenn he Hölp bruuk. So statt he em denn mit'n grootet Muulwark ut, dat he sick tominns jümmers good wehrn kunn.


*


In'e School seet Bruno mit Otto, Friech un Puul in'e achterste Reech un harr nix as Dummtüüch vör. He weer bald de Öllste in'e Klass, denn he bliev 'n poormol sittn, un de annern Dörpjungs, de hoolt em gern to'n Narrn. Se weet, dat Bruno 'n Hittkopp wer, de jümmers kott op Hunnert gung. "Kunns man bald ut de Dackrünn supen!" reep se em achteran, or: "Na, Bruno, wo is de Luff dor bobn?" Schall Bruno sick blots aargern, weet se doch, dat Bruno nie fix 'noch weer, un nienich een vun sem tofootn krich.

Naja, so weer Bruno denn uck froh, dat de Schooltied nu bald toenn gohn schull, un Schoolmeester Kruse geev sick banni Meuch, em toletzt 'n lichte Frooch för de Prüfung to stelln, dormit Bruno nie in Tüdel kumm.

So lech he dree Eier opn Disch. "Bruno, ick leech hier dree Eier hin. Wenn du noch dree dortolechs - woveel hebbt wi denn?" Bruno kiek ganz verbiestert ut'e Wäsch. "Bruno, wat's denn los?" frooch Kruse besorch.

"Ick kunn je man gor keen Eier leggn!"

Naja, de Schoolmeester versöch dat nochmol. "Bruno, stell di vör, du hess dree Penn in'e Büxndasch, un nu verleerst du een dorvun. Wat hess denn?"

Bruno kratz sick an Kopp, he wuss so gonni, woropp Schoolmeester Kruse rutwull.

"Ohneeoneeonee", sech de leeve Gott meis so luud, dat de Minschn dat höörn kunn. Wenn sien Sorgnkinn Bruno nu nie bald mol ut'e School keem, denn bleev he sien Leevdach dor steekn.

So geev Gott Bruno de Anter un de strohl över beide Backn. "Denn he'ck 'n Lock in'e Büx!"

"Good!" sech Kruse. Uck de annern Lehrers vun'e Kommischon weern froh, düssn Kerl, de je nu a 'n utwussn Mannsbild weer un mang de Kinners nix mehr to seukn harr, 'n Tüchnis uttostelln, dormit he arbeidn kunn. Un so graddeleern se em denn all, een no'n annern schüddel em de Hand, un uck tohuus wor sien Schoolafschlott groot fiert.


*


Eegntli harr Bruno je nie veel Luss to arbeidn. So leev he denn ersmol so in Dach rin, sitt op'e Bank vörn Huus, keem man jümmers grood to rechte Tied, wenn't wat to Eetn givv un loot sick suns narms blickn, wo dat wat to doon givv.

Ober lang schall dat nu uck nie so wiedergohn, sien Mooder bloos em düchdi den Marsch, dat he sick bilütten endli mol 'n Opgoov seukn schull. Toeers wull Bruno dorvun gonnix weetn, ober as sien Mooder un uck all de annern Lüüd nie ophöört, em dormit do drangsaliern, dor wor em klor: He mutt sick 'n Arbeit seukn.

Ober wat? Wo köönt se een as em bruukn? De Buerslüüd, de wüllt em nie, dor he so langsom weer, de op Amt, de wüllt em nie, dor he nie alltoveel op'n Kastn harr, Kröger Kraak wull em nie, dor he suup as 'n Lock, un he bang ween mutt, dat he bie de Arbeid dat ganze Beer sülm utsuup.

So sliek Bruno deep in Gedanken dör de Gegnd. Grood keem he övern Bohnövergang, as he wied achtern 'n Toch seech. He bliev stohn un kiek em achteran. "Minschnskinners, dat is't!" reep he luud. Ieli, as dat suns gonnie sien Oord weer, stratz he no Huus un vertell sien Mooder sien Idee: Ick wull "Iesenbohnpol-op'n-dool-Dreiher" worn!"

"Iesenbohnpol-op'n-dool-Dreiher?" frooch sien Mooder nodinkli. Wo kumms denn doropp?

"Naja, dor sitt ick de ganze Dach in so'n lüttjet Kabuff un mutt man jümmers blots, wenn de Toch kummt, un de Klock bimmelt, de Iesenbohnpol op'n dol dreihn. Dat's 'n fein Job för mi!"

So wenn he sick denn an't toständige Amt bie Jan Detlevs. De weer man jümmers froh, wenn he för so'n langwieli Postn 'n Minschn finn kunn, un so weer he gonnie afneigt, as sick Bruno bie em meld.

"Das ist aber eine große Verantwortung", sech he. "Sind Sie sich dessen bewußt?"

"Jo", anter Bruno.

"Und bringen Sie auch irgendwelche Qualifikationen mit?"

Bruno wuss nie so genau, wat dat mit de Qualifikatschons op sick harr, ober he kunn sick dinkn, wat de Minsch dor hörn wull. "Jo, ick kunn besünners good höörn, man jümmers, wenn in'e School de Klock bimmeln dee, bün ick sofort opwookn."

Naja, Jan Detlevs harr sick dat denn doch nochmol gründli överlech un kotte Tied loter krich Bruno 'n schriftli Afsooch. Ober ganz so lich wull Bruno denn doch nie opgebn. As he man grood mol mit sien Moder över Land for, süht he merrn op'e Weid 'n Mann stohn mit sien Schoop. De harr den Kopp op sien langen Stock stütt un kiekt egalweg vörut un sech nix un deiht nix. As Bruno un sien Mooder no veer, fief Stünn wor trüch keem, sehn se de Mann dor jümmers noch stohn.

"Jungedi!" reep Bruno. "Dat's 'n fein Job för mi! Mooder, ick wull Scheeper waarn!" So hoolt se denn uck gliecks bie de Scheeper an, froogn koss je nix. Ober de wink man bloots af: "Minschnskinners, bie dien O-Been, dor kunn je 'n Schoop dörloopn!"

"Wo he rech hett, hett he rech!" sech Bruno truri to sien Moder, as se wor in Audo seet, un de kunn em man blots biestimm.

"Minsch Bruno", dach de leeve Gott, de de ganzn Vörfall mitkreegn harr. "Nu wee man nie truri." Fix sett he em man gliecks 'n niede Idee in Kopp, dormit he düsse Affuhr verknuus. Nu wuss Bruno, wat he warrn wull: Uddl! Jo, he wull to de Pulizei gohn! Mannomann, as he op düsse Idee keem, weer he ganz vun'e Sockn un loot sick nie mehr dorvun afbrüngn. He wull op Ganovnjagd gohn, so, as he dat sick jümmers gern in Kiekkastn ankiek, ut Amerika, wo de `Cops' de beuse Verbreeker mit Pistolen jooch.

Wiss, he weer nu nie so fix, ober he kunn je mit Audo achter sem ranfohrn, sem mit Revolver in Schach hooln, un denn mit Handschelln afföhrn. De Lüüd, de em suns jümmers utlacht harrn, de ward to em opkiekn, as to 'n Heldn, un loter, wenn he mol dotbleevn is, denn ward se em 'n Denkmol settn, dor he de Strootn vun all dat Räubergesindl friemookt hett. Jo, he ward in't Dörp för Rech un Ordnun sorgn, so dat all de Lüüd ruhi schloopn kunn.

So klopp he denn bie Oberwachtmeister Jörn Jöns an'e Döör un drooch em sien Anleggn vör.

"Meinen Sie denn, daß Ihnen dieser Beruf liegt?" frooch Jöns.

"Jo", sech Bruno, "dat kunn'ck. Ick kunn allerbest kiekn un uck good hörn, bün plietsch un much wull dorför sorgn, dat in't Dörp aans trech löppt!" Jöns weer meis'n beetn skeptsch, ober he wull em denn je doch 'n reell Schangs gevn. So trock he sien Formular rut.

"Ihr Alter?" frooch he fründli.

"Oh, mien Ool, de is a lang ünner de Eer, de harr'ck gonnie kinnlernt."

"Ich meine Ihr Lebensalter, wie alt Sie sind?"

"Ach so, se meenen, wo old ick sülm bün. Ja, tövn se mol 'n Momang, dat he'ck gonnie so op'e Reech. Ober ick kann mi dat lich utreekn. Also mien Süster, de is Negnteinhunnertsööbnun-sööbnti konfermeert, dor weer se fotftein, un tachnti wor dat erste Kind born. Jo, een vun so'n Wanderzirkus weer de Foder, de hett se dorno nie mehr worsehn. Un dat Kind, jo dat is köttens fief Johr oold worn, un de Dochter vun mien annern Broder, de is een Johr jünger, also veer. Un ick weer vör 'n Tied mol doppelt so oold ween, as de beidn tosoom, also denn weer ick also wull so wat um neegntein Johr old ween.

"Und wie heißt Ihre Mutter?"

"Lieschn."

"Geborene?"

"Klor!"

Jöns klapp mit'n luudn Knall sien Ordner to. "Tja, so wird das nichts! Ich meinte, was für eine Geborene ihre Frau Mutter ist, welchen Namen sie als junges Mädchen trug."

"Ach so! Jo dor heet se Lieschn Martns. Mit düssn Noom harr'ck eer gonnie kinnt."

Opreecht bekiek sick de leeve Gott de ganze Angelegenheid vun bobn. "Mann, du Deemlack, wenn du di düsse Schangs nu uck noch versuus, denn kunn'ck di uck nie mehr hölpn!" Dorbie harr he sick dat so fein utmolt, wenn Bruno in'n schmucke Uniform lang de Dörpstroot löpp un dor för Rech un Ordnung sorch. Dat weer je so ganz in sien Sinn ween. "Naja, eenmol wull 'ck noch ingriepn."

"Ich werde mir die Angelegenheit noch einmal durch den Kopf gehen lassen", sech Jöns to Bruno, stunn op un mark nie, dat dor 'n Stohl in Wech stunn. Schwupps mook dat, un he weer mit samt de Schrievdisch umfulln, wenn nie Bruno em gau opfungn harr. He hool em am Arm fass un broch mit de Been de Schrievdisch to'n Stillstand.

"Das hätte ins Auge gehen können!" Jörn Jöns weer ganz vun'e Sockn.

"Nix för ungood, ick hölp man jümmers gern!" sech Bruno goodmöödi, un schüddel Jörns kräfti de Hann.

"Ich denke, so jemanden wie Sie können wir gut gebrauchen."


*


Un so wor Bruno `Wachtmeester' in't Dörp un stratz stolt as 'n Sponier dör de Strootn. Sien Mooder harr em 'n schmucke Uniform neiht, un nu dach Bruno meis, dat he Wunner wat weer.

In Ermangelun vun Verbreker kiek Bruno as dull no Audos ut, de in Hoolverbood steihn deen, un bax man gliecks 'n Strofzettl an'e Schiev. Un wenn mol een vun'e Kinners an sien Fohrrad keen vernünfi Lüchn harr, denn schick he em to Foot no Huus un konfiszeer dat Rad.

Dat geev narms un nix, dat för em seeker weer, överall mutt he sien Nees rinsteekn. An leevstn ober keem he to Slachtermeister Drööse, um düssn Knackwuss to kontrolleern. Minns tweemol in'e Week kiek he bie em vörbie, wenn de grood sien groot Keetl mit Knackwüss opsett harr. Un denn kiek he de Schlachtermeester scharp an. "Hess je 'n Barch bin in dien Ketel. Sünd de uck good?" frooch he.

"Wiss!" anter Drööse gnaddeli. He much dat gonnie hemm, wenn em een bie de Arbeid op'e Finger kiek.

"Seeker?" hook Bruno nach.

"Wenn 'ck dat doch sech!"

"Dat mutt ick prüfn!" Gau griep Bruno sick een Knackwuss un biet rin. "Hess rech", keem dat noch, un denn gung he wieder, sien "Arbeid" doon.

De Lüüd in't Dörp, de krich sick fix mol in'e Hoor, un denn bruuk man een, de se wor ut'n anner broch. Un dor weer Bruno mit sien groote Statur man jüss good för.

Eenmol geev dat 'n Stried mang Hinnerk Frahm, een Buer ut'e Noberdörp un Kröger Kraak. Frahm wull sien Reekn nie betohln. De Krögersch sülm harr Bruno anroopn, dor de Mannslüüd sick ant Hemd gohn wüllt. As in'e Western riet Bruno de Döör to'n Krooch op un goh mang de Streithohns. "So, jüm beidn, wenn hier nie bald Freedn heersch, köömt jüm mit op Revier! Un du", wies he mit sien Finger op Hinnerk Frahm, "wenn dien Voder dat weetn dee, wat du för'n Dreck an Steckn hess - denn worr he graue Hoor kreegn."

"Oh", anter Frahm, "doröver worr he sick ober freun, de hett je man gor keen Hoor mehr!"

Bruno verstoh nie, worüm de Lüüd all lachn deen, he freuh sick, dat nu endli mol 'n richti Verbreeker mit Handschelln afföhrn kunn. Ober an nextn Dach mutt he sien Gefangn wedder rutlootn, dor düssn Voder de Reekn betoolt harr.

Un so wies Bruno allmähli, dat he doch gonnie mol so döösi weer, as he utseech. Jümmers keem he gern tohölp, wenn Not am Mann weer. So ton Bispill, as Tante Wiebke vun'e Noberhoff em anroop.

Se harr vör 'n poor Weekn mol 'n Möödbüdl kook un in'e Spieskomer vergeetn. Dor gammel de nu vör sick hin. Veer, fief Weekn loter weer he rundum vull greun, schimmeli Stackln. As se dat verspakte Ding to Gesich krich, wor se bang un so keem dat, dat se gau bie de Uddelee anroop harr, dat Bruno man fix koom schull, mit Gewehr.

Keen tein Minutn looter wer Bruno to Steed, banni opreegt und heel ut'e Pust. As he nu in'e Spieskomer kiek, seech he dat Ungeheuer. "Dat 's doch man blots 'n Iltis", meen lütt Hannes, Wiebkes Lüttstn. "Nää", sä sien Süster, "kunns denn nie kiekn, dat is doch 'n Igel".

"Tüünbüdels!" reep Bruno. "Hett een vun jüm a mol 'n greun Igel or Iltis sehn? Nää, dat is 'n Munster, viellich vun 'n annern Stern!" Ohn noch lang to överleggn, lech he sien Gewehr an un schott dat Viech dot. Dat bepelzte Ding platz utnanner un geev keen Mucks vun sick, dorför harr de Spieskomer 'n grootet Lock in'e Wand un dorto allerhand greun Plackens. Dat snackt sick rum, un vun dor an acht de Lüüd dorop, dat bie sem nienich mehr een Möödbüdel öller as twee Doog ward.


*


So mook sick Bruno mannimol ton Gespött vun'e Lüüd, man lach över em un mit em, ober keeneen kunn sick dat Leevn ohn düssn Dörps-Uddl noch vörstelln. Nää, sied Bruno Brunsn hier för Rech un Ordnung sorch, tru sick keen Fremm mehr in't Dörp - so weer aans in Lot, un so schall dat uck blievn. Un de leeve Gott, de harr sien Freud an em un kunn sick sülm so mannimol 'n Lachn nie verkniepn ...


Erstveröffentlichung am 11. November 2000

12. März 2007