PLATTDÜÜTSCH/034: Till Uulnspeegls givv't överall ... (SB)

TILL UULNSPEEGLS GIVV'T ÖVERALL ...

Jedneen kinnt de Geschichn vun Till Uulnspeegel, de vör veele Johrn mol in Mölln leevt un mit sien Grappen aans op'n Kopp stellt harr. Jo, ober nie blots in Mölln, uck in Dithmarschn leevn Lüüd vun düssn Schlach - man blots, dat man dor heertolann nie soveel Gedööns um mook. Dat waarf je uck nie so'n good Lich op düsset stoolte Buernvulk, de Reputatschon weer dorhin, wenn mannieen vun'e Geschichn, de mol so in'e Vergangnheid passeert weern, ton Vörschien koom deen. Dor loot man sick denn doch leever för sücke Heldndootn as de Schlach bie Hemmingsteed vör fiefhunnert Johrn fiern ...

*

An'e Küst, dor givv dat so'n Oord Natschonoolspoort, un dat is dat Boßln, wo man op de Wischn ünnern Diek Mannschaffn opstellt un mit kuglähnli Deels ut Gummi or Holt smiet. De Wischn un dat Diekland weer ober vun deepe Grööbn umgeevn, un dor kunns dat hemm, dat de Boßlkugl af un an mol dor rinfallt. Un dor de 'Sportler' denn je uck meis al 'n ganzn Barch Kloore or Grog intus hett, gung de dorbie mannimol gliecks koppheister achterran. Dorföör givv dat sogor extra 'n Gereed, mit de man de Minsch wor ruttreckn kunn, dat jümmers proot steiht. Harr man em denn dor rutbugsiert, ward he vun de annern düchti trööst, un denn mutt he sick eersmol mit 'n stievn Grog woor opwaarm. Man kunn sick vörstelln, dat dat dorbie hooch heer geiht.

Düsse Natschonoolsport, de man ünnerwiels överall an'e Küst bedriev, harr mol vör lang Tied in Dithmarschn sien Anfang nohm. Ober wie dat tostann koom weer, dat weer gonni so rühmli ...

*

Dat is al veele hunnert Johr her, as de Buern man jüss ebn anfungn, dat kaarge, swore, natte Land an't Meer to besiedeln. Man leev in lüttje, winnscheepe Katn in Döpper tosoom un man weer froh, dat man grood noch Korn, Rööbn un Kohl anbuun kunnt, um mehr schlech as rech dörn Winner to koom.

Uck domals weern düsse Buerslüüd un Fischer 'n stoltet Vulk, dat sick erfolgriek mit Mistfork un Knüttel jümmers wor to Wehr settn mutt, denn dat givv veele, de 'n Ooch op düsset safti, greune Ackerland smiet harrn. So muttn de Dithmarscher denn uck jümmers oppassn, ob eenerweegns 'n Feind in Sich weer, un wenn se op See mol 'n wittet Segl utmook, denn gooht se gliecks to'n Angriff över, een annern se tofootn krich.

*

An een scheun Sünndachmorgn to Freuhlingstied, jüss as de Raps bleuh, de Sünn schien un de Morgenwinn warm över de Wischn güng, de Larken süngen un de Immen sumsten, dor weern all de Lüüd heel vergneuch.

Deep achter'n Diek liggt de Hoff vun Kunrad Harms, 'n oolet Huus, dat all de Störm, de von Westn över de See weiht, good standhooln harr, denn de Winn, de weiht dör de Diek bobn över se wech. Buer Harms stunn in'e Döör vun sien lütt Huus un bekiek sick dat scheune Woller. Dor full em in, dat he je uck mol 'n beetn in'e Feld spazeeren un mol tosehn kunn, wie sien Steekröven stünn. He trock de Döör achter sick to un slog de Wech no'n Feld in, as he op Nober Hein Siebke dreep.

"Wie kummt dat denn, dat du hier al bie so fröhen Morgen in'e Feld rumlöpps?"

"Ick goh spazeern", sech de. "Ick kiek grood so ut de Huusdöör, as mi infull, ünnerwiels mien Anke dat Eetn kook, 'n beetn in'e Feld to spazeeren un notokiekn, wie de Steekröven stünn."

"Dor kumm ick doch glatt mit!" sech Hein.

So stapf de beidn tosoom övert Acker un schmeuck dorbie kommodi 'n Piep. Um se rum kreucht und fleuch dat, un as se dor so gungn, dor dreep se op Janhinnerk.

Kunrad schuuv sien Piep op de linke Sied vun de Mund un frooch: "Moin Janhinnerk. Wo geih't op los?"

"Ooch, mien Ernestine weer man grood dorbi, de Kinners föör de Kark ferdi to mookn, un dor dach ick so bie mi: Janhinnerk, dach ick, nehm di man noch 'n beetn Tied, mol no de Steekröövn to kiekn."

"So?. Na ja", sech Kunrad Harms un smöökt wieder.

De dree kiek sick an. Un wat schall uck domals al anners bie rutkoom, wenn dree Mannslüüd tosoomdreep? Skoot! Jo, dat kunn doch keen Tofall ween, dat se sick utreeknt hier dreep. Un Janhinnerk harr sogor 'n Koornspeel in'e Dasch.

"Weets wat?" Janhinnerk kiek de annern groot an. "Bie düsset scheune Woller, dor loot wi Familje Familje ween, wi sett uns tosoom an Diek un dösch Koordn."

"Ober ...", Kunrad kiek ganz bedrüppelt.

"Wat'n nu los? Du moks je 'n Gesich, as wenn ick di'n Puttvull Müüs vörsett harr. Sech blots nie, dat di dien Oolsch mit Meddacheetn in Nackn sitt. Büss du al so wied ünnern Pantüffel, dat du nie mol mehr mit dien Frünn Skoot speeln döpps?"

"Nää, ober Skoot speeln mook man jümmers so'n Döss, un mit drööge Kehl, dor verleer ick man doch blots." Kunrad kratz sick an Kopp un schuuv de Lipp bit an de Neeslöcker ran.

"Weets wat? Ick hevv noch bie us in Keller 'n poor Boddln Kööm, de hool ick, un denn mook wi uns fix op'e Padd."

Keen fiev Minutn loter seetn de dree an Diek, un schmiet de Koorn in'e Merrn. Se suup un klöönt, speelt un lach, un maark dorbie gonnie, dat bald al de erstn poor Buddln leerdi weern. Ober so lich haut se nix ut de Puschn.

"Achntein, twinni ... ick bün rut!" Kunrad woor meis 'n beetn füünsch. Nu speelt se al sied dree Stünn, un he harr een schlech Blatt no't neexte. He schink sick nochmol in un kiek in'e Fern, wo dat Watt blank dorlich un man blots ganz wied achtern 'n smooln Striepn vun Meer sehn kunn. Ober wat weer dat? Dor kunn he 'n witt Segl utmookn! He kniep de Oogn tosoom gegn de Sünn. "Jo, un nie bloots een - veer, fief - neegn Schipp foohrn dor, un jüss op de Küst to! "Dat's 'n Angripp! Wickinger!" Jüss so fix as he weern de annern op'e Feut.

Kunrad stratz in helle Opreegung in't Dörp un harr bald all Lüüd tosoomdrummelt, de mit Mistforkn, Knüddls un allerhand Stöcker anrinnt keem.

Janhinnerk harr Steen toosoom sammelt, un bilüttn wimmelt dat överall blots so vun Minschn. "Allemann achteran!" reep Hein, un luud gröölnd rinnt se dör't Watt op de Schipp los. "Wech mit jümm! Loos, haut af, hier hebbt jüm nix to seukn!"

Naja, düsse wille Mob, de sick dor so ansammelt harr, de weer uck banni beindrucknd, vör allem, dor de Lüüd so opreegt weern. Man schmiet mit aans, wat man in'e Hann krich, mit Muschlns un Steens, annerseen sogor mit Schietklumpn, un dorvun givv dat in Watt je noch. Keeneen weet, woher eegntli de ganze Schnaps koom weer, wohrschienli harr jeedn vun sem 'n poor Buddln bie sick hatt, jednfalls ward dorbie ganz gewaldi een pichelt.

Man suup un schmiet, schmiet un suup, un joohlt dorbie - un dat kunn mit de Tied uck de Stärkste to Kopp steegn. Bald weern se alltohoop stapelduun. Jednfalls weern de Angriepers a lang utneiht, ober de Lüüd, de mook jümmers wieder, un dor se keen Schipp mehr sehn kunn, dor fung se denn uck bald an, sick geegnsiedi mit Schiet, Steens un leere Boddels to beschmietn. Mannomann, wat'n Spooß!

"Du, Janhinnerk!" Hein kreech sien Fründ tofootn, de grood opplustert as'n wildwoorn Gockl an em vörbie stratz. "Du, wat mook wi hier eegntli?"

Janhinnerk hool'n Oognblick inne un kiek Hein mit gloosi Oogn an. "Wat? Wat wi mookn deen? Na, wi fiert!" He lech sien Arm um Heins Schullern un de beidn stapfn vöran dör't Schlick.

"Tja", sä Hein sinni, "wi fiert. Man Hauptsook, dat de Hauptsook de Hauptsook blivvt."

So vergung de Tied, un bilüttn weer de een or anner hinfulln un schloop dor sien Rausch ut. De Ebbe weer vörbi, un se muttn tosehn, dat se an Land koomt. So trock de noch eenigermoßn Nüchternen de Lüüd, de völli duun weern, an Diek, un mannieen stött dor dol un schloop gliecks wieder un wach eers an neextn Morgn mit'n dickn Kopp op.

So uck de dree Koornspeelers, de je al vör de Schlach 'n ganzn Barch Kööm intus harrn. "Du, Kunrad", sech Hein, noch jümmers 'n beetn benüsselt, "dat's wat ween güstern, wa?"

"Wat meenst?"

"Na, wi harrn doch banni Spooß hatt. Ick seech jüss ut as 'n Swien, von ünn bis bobn vull Schlick, ober - mannomann, dat weer wat!"

"Jo. Ober ... du, sech mol - worüm hebbt wi blots dor mit Steens un Buddln schmiet?"

Hein kratz sick an Kopp. "Hmmmmh, wee'ck uck nie."

"Schietegool, Hauptsook, dat hett Spooß mook. Wat meenst, wüllt wi dat neexte Week woormookn?"

"Hmmmh!"

"Denn sech ick vunnoobnd bin Kreuger mol de annern bescheid, un de köönt dat je wiederseggn, dat wi uns nextn Sünndach wor ünnern Diek dreep, jedneen schall wat to supn un wat to schmietn mitbrüngn.

*

Un vun düsse Tied an givv dat in Dithmarschn dat Boßln, dat sick bald uck de Nordfarkn ut Eidersteed afkiekn, un denn uck de Ostfreesn. De Regln worrn noch 'n beetn utfeilt, ober de Grundprinzipjen weern bleevn: Man dreep sick op de Wischn ünnern Diek un suup, schmiet un grööl dorbi, wat dat Tüüch höllt ...

Erstveröffentlichung am 26. April 2001

13. April 2007