Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/046: Wer sliek dor lies dör'n Wiehnachswohld? (SB)


Artikellogo

WER SLIEK DOR LIES DÖR'N WIEHNACHSWOHLD?

"Liesn bimmeln Wienachsklockn dör de stille Winnernacht, un de Snee fallt dicht in Flockn op de Eer hendool so sacht..."

... klungn de kloorn Stimm vun Gretn un eer Frünnins, as se tosoom dör de Strootn gungn - stracks op eer Öllernhüüs to. Se weern heel fideel, dat se alle veer, fief Schreed 'n Hüpper mookn. Wat kunn't uck scheunert geevn: `t weer Wiehnachstiet, vun boobn fulln sachn de Flockn un harrn een weeke, witte Deek över Hüüs un Strootn, Bööm un Kratt lech. Un denn weer dat je man uck nich mehr lang hin, un de Wiehnachsmann keem in'e goode Stuuv rin un broch sem all feine Sookn.

"Dat ool Rathus liggt in 'n Schummern liekers seh ick aans good. De Latüchten, de knapp glummern, dreegn ut Snee 'n dicke Huut."

... gung dat wieder, un de Lüüd, de de Lüttn sehn, woorn heel warm um't Hart. De Kinners weern so mit sick sülm beschäfti, se markn nich, dat twee düstere, truuri Oogn sem nokiekn deen. Wo schall se uck, weer doch de, de de Kiekers höört, heel good versteek achter een dorni Brammelbusch, de ünnerwiels uck al een dicken Sneehoot opharr. Düss Minsch grummel liesn vör sick hin, 't klung, as wenn he banni vergrellt weer. Ers as dat Kinnersingn un Lachn verklungn weer, kröpp he ut sien Erdlock rut.

De Hebn hung meis bet op de Eer, bleeswoor und gries, un de Snee mook, dat nu wied un siet keen Luud mehr to hörn weer. De Lüüd weern mit eern Schnack vun Nober to Nobersch ferdi un bilüttn no Huus töffelt, man bloots noch een swatte Katt seet op'n Wall un plier af un an mol döösi röver.

Dat Wesn weer vun een spiddelige Gestalt, man kunn meis dinkn, een Wicht or Gnom. Op sien deepdenkern Steern sitt een Mütz, he weer noch nie oold, ober he harr al'n zotteli Boort. Un ünner sien dicht tosoomtrockn Oognbraun kiekn twee plietsche Oogn unruhi no alle Siedn. Mit swooren Schreed löpp he nu dör de Strootn un gluup vull Lengn to dat hellüchtn Buernhuus röver, in dat Gretn un eer Öllern leev.

De Minschn, jo, mit de weer he in Klinsch. Jeedn, de em to Gesich krich, kiek scholuu wech, keeneen froog, wat he weer, ob he een goode or een schlechtn Minsch weer. Nää, man seech een lüttn vergneegltn Liev, dorto veel to groote Hann, sien deepleggn Oogn un dat Urdeel weer fällt: een Undeert, keen Minsch.

Dorbie weer he as Minsch to Welt koom, harr mol een richti Familje hatt, wo man sick nich veel um dat Utsehn un al gonni um de Lüüd eern Schnack scheert. Man nehm em, as he weer, all röppt em bie sien Noom "Hinne", he lehr schrievn un leesn un kunn uck op de Hoff vun sien Öllern düchdi mit anpackn - de Hoff, wo nu Gretn jüss in'e Blangndöör verswunn weer.

He harr keen scheune Kinnertied hett. Much he uck op'n Hoff jümmers de erste ween, wenn Hand anlech - in Speel mit de Kinners weer dat anners. De Grootn wulln em nie mithebbn, un mang de Lütten much he nie ween. He kunn ut Holt mit sien fiene Fingers Sookn schnitzn as keen suns, ober dorvun wüllt de annern nix weetn. De Jungs, de wulln een, de riedn kunn, de Knööv harr un sick mit sem haun dee, un de de Bulln mit luud Gebölk op'e Weid tosoomdrivv. Dat aans kunn Hinne nich.

So bliev he toletz ganz weg un speel an leevstn mit sien Süster Gretn. De lütte Deern kiek to em op un weer gonnie bang vör em. Stünnlang vertell he eer Geschichn, toll mit eer dör't Huus, buu Höhln or nehm se Huckepack un renn as dull över Wischn un Feldwech. Denn vergeet he all sien Kummer un weer vergnöögt un utloten, lach un snack un dee, un ritt mit sien fiene Stimm alle annern Lüüd uck noch mit.

Faken harr he sien Moder, een leeve Fru mit roodbacki Gesich, lütt Knoppoogn un een Munn, de gern un veel lachn dee, in'e Köök holpen. Un denn harrn se schnack över dütt un dat, uck doröver, worüm he nich so weer, as de annern. "Tööv af, mien Jong", harr se denn jümmers sech, "tööv af, de Leeve Gott, de mook nix ümsuns. He hett sick wiss uck wat dorbie dach, worüm du nich so büss, as de annern. Un wiss wars du uck noch rutkreegn, wo du dien Platz in't Leevn hess."

För düssn Momang weer he dormit tofreedn, ober wenn he denn wor mark, dat de annern Lüüd em nokiekn un de Kinners em "Spiddelfix" nöömt un achter em rangrööln, denn froog he sick truuri, wat nochmol ut em warrn schull.

So wuss he to'n jungn Mann ran, man keeneen seech em dat an, harr he doch jümmers noch de Grötte vun een lüttn Jung. Man blots an sien bald al dichtn Boort kunn een erkenn, dat he nich mehr to de Görn hört.

Keen harr em vun sien Öllernhus wechkreegn, ober een Dach, dor harr he mol tofälli butn achtert Finster seetn un höört, as sien Voder sick mit Moder in'e Hoor kreeg. Wenn sien Voder in Raasch weer, denn sech he faken mol wat, wat em loter leed dee. Un wat em nu rutrutsch, dreep Hinne merrn in't Hart: "De Jong, de hett uns de Dübl in'e Weeg lech, dat's nich mien Söhn! Wat weet ick, wer loter, wenn ick nich mehr dorbin, mol de Hoff arvn schall - de jednfalls nich!"

"Sech doch nich sowat." Sien Moder wull eern Mann begööschn, ober de hör al gonnie mehr to, harr he doch jüss dat Gesich vun Hinne ünnert Finster utmookt, witt as een Wand un mit 'n banni oold Toch, de he vörher noch nie an em sehn harr.

De Jong renn fix op Dackböön, wo he sien lüttje Kammer harr, griep sick een Büdl un schmiet dor 'n poor Sookn rin. He höör Voder un Moder op'n Hoff no em roopn, ober he anter nich. Dicke, blanke Troon loopn em lang de Backn, de he sick mit de Fust gau wechwisch. 't hört sick doch nie, dat he nu uck noch blarr as 'n lüttn Büxnschieter.

Dat woor je freuh düster, so kunn Hinne, ohn dat een dorüm wohr ward, dör de Blangndöör no butn sliekn. As he ut Dörp rutweer, fung he an to renn, so lang as sien kotte Been man kunn, jümmers deeper in'n Wohld rin. In Moonlich leep sien Schaddn vör em op, sien lütt, spiddeli Schaddn, de he an leevstn in Dutt peddn much. Tolest funn he een Höhl, wo he sien Büdl rinsmiet, sien Jack utbreed un doropp vun een Momang to'n annern inschloop.

Mit de Tied harr he sick heel kommodi inricht in de Höhl, de eern Ingang so good versteek lich, dat 'n Minsch, wenn he sick denn mol in Wohld verlöpp, em wiss nich finn kunn. Een Tied lang harr vun wille Brammelbeern un allerhand Tüüch, wat so butn wuss, leev, un för de Winnertied Nööt un son Kroom tosoomsammlt. Veel bruuk so'n lüttn Kerl as he je nie.

Ober nu, wo de düster Winnertied dorweer, un dat je uck stracks op Wiehnachtn togung, dor keem em doch so mannimool een hittet Lengen no sien Mooder un sien Familje op. Wenn he dat gonnie mehr utholln kunn, denn sliek in'e Schummerstünn to den stolten Buernhoff, de mol sien Heimot weer, kröppt dor ünnern Busch un freu sick meis as dull, wenn he Gretn an sick vörbieloopn seech, or sien Mooder, de achter't hellüchtn Kööknfinster arbeidn dee.

Ober he harr je hört, wat sien Voder över em dink, de wull em gonnie mehr hebbn. So gung he wor, mit hungn Schullern un swoore Schreed, trüch in sien Höhl. Dat weer wull sien erstet Wiehnachtn so alleen. Keeneen schink em wat, un uck he harr nix to geevn.

Deep in Gedankn versunkn sitt he op 'n Steen, trock een Stück Holt rut un schnitz dorut mit sien flinke Hann een teerli lütt Peerd. Dat schmiet he ober, jüss as he dormit ferdi weer, in hoogn Boogn wech, övern nextn Knick.

"Aua!" reep dat dor. "Minschnskinners, pass doch op!"

Hinne wull sick gau in sien Höhl versteekn, woor ober doch niescherie un gluup to de Steed röver, vun wo de deep Stimm koom weer. Un dor seech he een jungn Mann, de weer heel snooksch antrockn. He harr een Büx an, de em veel to kott weer, un een Jack, de Hinne sülm viellich als Mandl passn kunn, düssn Fremmn ober riek de niemol övern Achtersn.

He much so in Hinnes Öller ween, harr ober keen Boort, sünnern een glatt Kinn un twee lüchn blaue Oogn kiekn ünner de blonn Oognbroon rut - Oogn, jüss as he se vun sien Öllern kennt. Op sien Steern stunn een steil Foold, un he süch banni truuri ut.

"Hau af, ick will jüm nich mehr sehn!" reep he Hinne to.

"Kenn de mi?" froog sick Hinne. Ober, so barsch he em uck verjoogn wull, Hinne düch nich, dat dat een slechtn Kerl weer.

"Wat mooks' dor?" wooch Hinne een lüttje Froog.

"Scheer die to'n Düwel!"

Viellich kumm ick dor je sogor her, dink Hinne bie sick. Obglieks düssn Minsch heel unfründli weer, mark Hinne, dat em dat nich veel anners gung, as em: He wull alleen ween. Viellich harr he uck wat beleev, wat he nich verknuusn kunn?

Hinne sett vörsichti een Schritt no den annern, un denn weer he bie em. De harr je uck een lütt Bündl bi sick! "Büss utbüxt?" frooch Hinne troschülli.

"Seech to, dat du Land gewinns!" gnurr de Mann vergrellt. Nu woor Hinne doch bang tomoot, he dreih af un wull sick liesn wechsliekn.

"Wo kumms her?" reep dor de Stimm, nu al gonnie mehr so unfründli.

"Vun dor, wo keeneen mi verstohn kunn un keeneen mi liedn much! Wo se all mi blots utlach." Hinne wull nich, ober mit'nmool loop em de Schnööv ut'e Nöös un he snucker luud. "Ick bün een arm Stackl, de de leeve Gott vergeetn hett."

He gung 'n Stück neeger an de Minschn ran. "Un du?"

"Ick harr ünner Lüüd leevt, för de bün'ck 'n Ries. Keen slechte Minschn, se harrn mi liedn mucht, ober as ick öller woor, dor harr mien Voder meent, ick weer nich sien Söhn, un ick freet em bie mien Grött je meis noch de Hoor vun'n Kopp! Dor bün'ck utneiht."

Hinnes Oogn worrn jümmers grötter. Dor sitt nu een Kerl vun een Mann nevn em, un harr jüss desülvige Kummer as he!

"Ooch", sech de, de sick sülm för een Ries höllt, "du hess dat good. Du büss as de annern. Wat weets du dorvun, wenn de Lüüd, de du gern hess, alle anners utsüchn un een jümmers rutraag as een oole, knöökern Eeknboom?"

"Wat geev ick dorüm, so uttosehn, as du", mummel Hinne. "Keeneen in'e School harr mi argert, un - un ick weer wiss een rechtn Arv för de Hoff worrn."

Hinne beed de fremmn Minschn, de vun sien Vulk "Koord" nöömt ward, in sien Höhl, wo de man knapp rinpassn dee. Dor schnack se noch een ganze Tied, un tolest harr jeedn vun sem dat Geföhl, dat de annere veel besser in sien eegn Leevn rinpassn dee, as he sülm.

Muchn Hinnes un Koords Voder rech hebbn? Weer se gonnie eer Söhns? Harr een dor sien Finger in Speel hett, un twee lüttje Schietbüdels in eer Weegn uttuusch? Koord full een vun sien blonn Hoorluups ut Gesich, un dor seech Hinne op'n Vörkopp een Füermool - jüss as dat sien Voder harr.

Dor riep een Ploon in Hinnes Kopp. Noch 'n ganze Nach duer dat, denn harr he de ferdi utklamüstert, vertell Koord ober nix dorvun. He beschnack Koord, mit in't Dörp to gohn. Denn wies he em de Hoff, wo he so lang kommodi un tofreedn leev harr. "Bimmel mol an'e Huusdöör. Un wenn se di inloot, denn wies sem dien Vörkopp - dat Füermool, dat woor man wull erkenn!"

Mehr sech he nich, un Koord, 'n beetn ünseeker, stier to de stolte Hoff röver, de dor so kommodi ünner een witte Schneeschich versteek lich. "Un wat scha'ck dor?" wenn he sick woor Hinne to. Ober de weer al nich mehr dor. He weer op liese Fööt in Woold verswunn. Nu harrn de Öllern de Söhn, de se sick jümmers wünsch harrn. Wat ut em ward - egool. He wull nich to de Lüüd, vun de Koord keem. He wull alleen bleevn, mang de Deertns in Wohld.

So pingel Koord denn tögerli an de Huusdöör. Dat weer jüss Hilligoobnd, un he harr al vun buutn erkenn kunnt, dat een Mann un een Fru dor mit een lütt Deern üm een schmuckn Dannboom rümseetn deen. De Fru mookt op, se kiek fründli, harr ober roode, truuri Oogn. Se verschraak sick banni, as dor een fremmn Mann vör er stunn.

Koord wuss nich so rech, wat he seggn schull. Ünnerwiels weern uck Gretn un eern Voder dortokoom, uck se sehn banni truuri ut. "Kumm se man rin", beed de Fru.

Se schnackn 'n Wiel, un obglieks Koord nix över de Spekelatschon vun sien Herkunft seggn dee, markn sien "Öllern" bilüttn, wat för een se dor vör sick harrn. Keen suns harr sücke Oogn, un sem eegn lütt Deern weer Koord as ut'n Gesich sneedn. As se denn uck noch de Füermool an Koords Steern sehn, dor weer't klor. De Freud weer groot, man nienich kunn de Hinnes Platz innohm.

Blots Gretn, de suns üm fremme Lüüd een grootn Bogn mook, weer banni totruuli to Koord. Bald harr se sick uck op sien Schoß sett un em eer niege Popp wies, de se jüss kreegn harr, un lach un alber mit em rum.

Dor griep Koord in sien Dasch, wo noch dat lütt Peerd vun Hinne weer. He drück dat de Deern in'e Hann. "Heer, dat's för di."

All dree stier op düsset galloppeern Holtpeerd, dat de Deern dor in'e Hann holl. Dat geev op'e ganze Welt blots een, de sowat hinkreeg: Hinne!

Gretns Voder sprung op. "Wo is Hinne?"

"Ick harr em versprookn mutt, dat nich to vertelln!"

Man keen twee Minutn, denn harr de Voder dat ut em rutbrocht. Ohn sick 'n Jack övertotreckn, steebl he mit groote Schreed in Wohld rin. Dat much wull een Stünn ween, as he an'e Höhl weer, wo Hinne sick jüss an een Füer de Hann warmt.

He hör de Schreed, wull ober gonnie weetn, wer dat weer. "Mien Söhn!" hör he dor mit'nmool de Stimm vun sien Voder. "Mien Söhn, dat büss du, un dat warrs du jümmers bleevn." Denn kiek he sick to Koord üm, de achteransteeblt weer. "Man blots, dat ick nu noch een dortokreegn hevv."


Erstveröffentlichung am 23. Dezember 2002

25. Mai 2007