Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/048: Swienegl un Hoos (SB)


Artikellogo

SWIENEGL UN HOOS

Fiete heet ick, wat recht is, weet ick. Geev Gott dorto, dat ick't uck do!

Obglieks Swienegls je eegntli orri Swienjacks sünd, weer Fiete Iesbüdel liekers uck so'n rechtn Fienpuup. He föhr 'n Leevn as 'n Stadtminsch, drunk dat Woter ut Glöös, as wenn't Wien weer, un in't Dörp grööt he uck blots de Paster, de Perseper un de Dokter, man de Höker un ers rech so'n eenfachn Buer kiek he nichmol mit'n Mors an - obglieks he doch sülm een weer! Anners as de annern Buern harr Swienegl jümmers no wat beeters streevt, he weer no de School eersmol in'e Stadt gohn, um dor de Bueree to studeern.

Keen Wunner, dat de annern ut Dörp, sünnerli de Buerslüüd, vun de dat je veel op't flache Marschnlann geev, gonnie good op em to schnackn weern. Fietes Nober Mattn, de Hoos, harr uck banni 'n Piek op em. De beidn weern nämli tosoom to School gohn, denn harrn se de Höff vun sem Öllern övernohm un de stunn nu mol nevn'nanner, dor köönt se nix bie mookn.

Hoos harr sien Handwark vun'e Pieke op vun sien Voder lernt, harr't in Geföhl, wenn dat Wedder sick höllt to'n Döschn, wenn de Kantüffeln op'n Mark 'n goodn Pries geevn or 'n Koh kalvn schull. Swienegl truu nich op düss oole Weetn, sünnern sett op sien Beuker, de he ut'e Stadt mitbrocht harr, un de nu de ganze Wand vun'e Döönz utfülln deen.

Fiete un Mattn eer Klinsch weer al veele Generatschoons oold un ward ünnerwiels as een Legenn de Schoolkinners vertellt. Freuher mol harrn sick Swienegl un Hoos in'e Hoor kreegn, un denn harrn se dat mit een Renn een vör all Mol klärn wullt. De Hoos meen je, he weer de flinkere, ober de Swienegl harr em överlist. De harr nämli sien Fru an de Steed stellt, wo de Hoos ankumm. So bruuk he sülm keen Schreed loopn. Un dor de Hoos de Swienegls nich so recht ut'nannerhooln kunn, dach je jeedetmol, de Swienegl weer al vör em ankoom. Tscha, he wull dat nochmol un nochmol wedderholn, bet he denn tolest dood umfull. Swienegl un sien Fru lachn sick scheep un vertelln jeedn, op de't weetn wull, or nich, vun eern plietschn Ploon.

So weer't also keen Wunner, dat uck de eer Nofohrn sick op'n Dood nich utstohn köönt, un doch köönt se nich ümhin, jeedn Morgn as erstes, wenn se opstohn, no'n annern rövertokiekn.

Wenn Hoos ieli mit sien Inkoffsbüdels in'e Hann an Swienegls Huus vörbiestratzn wull, stunn de al in sien Huusdöör, kommodi mit een Hann in'e Büxndasch, in'e anner Hann de Piep, un grien vun een Ohr to'n annere. "Bang büss nich, ober loopen kunns fix, wat?"

Mattn worr splitterdull. "Klei mi an'e Hackn!" reep he trüch, "So'n Swiensminsch as du kunn sick sien Foder je ut'n Misthuupn rutholn, ober ick mutt to'n Höker." Hoos lech noch 'n Teen to, dat he nich mehr hörn kunn, wat Swienegl em achterranroopn dee.

Minschnskinners, de war'ck nochmol sien Hammelbeen langtreckn, dach he bie sick, as he bien Höker ankeem. De Höker weer een ool Muulwörp, vun de veele Johr in sien Loodn 'n beetn krumm worrn un mit een wittn Bort, de em meis bit an'e Eer riek.

Füünsch geev he de Höker sien Inkoffszeddel röver, un de pack aans, wat doropsteiht in. "Na, wat's di denn vör'n Luus över de Leber loopn?" froog he dorbie. Hoos vertell em dorvun, un de nick bedächti. "Jo, jo", sech he, "dat Oos is die över!"

"Is'e nich!" bruus Hoos op. "Blots weil düssn Fienpuup in'e Stadt de Bueree studeert hett, steek dor noch lang nix achter."

"Meenst? Denn loot di dat doch schriftli geevn, denn hett de Aarger een för allemol 'n Enn." He vertell Hoos dorvun, dat in Rieswohld op een knorri Quitschenboom een oole, wiese Uul leev, de man in Strietfroogn opseukn kunn.


*


Annerndachs dreep Mattn Fiete in Wohld, wo de an't Holthackn weer. Mattn weer heel fründli to em, dat de em mißtruusch anschuul. "Weets", sech de Hoos, dor achtern, in'e Quitschnboom, dor leev doch so'n öllerhafti Uul. Dor will'ck jüss hin. Kumms mit?" Swienegl much nie so rech, ober wenn de Hoos em so fründli froog, wull he man nich so ween.

Bald stunn se vör de Quitschnboom. De Uul weer jüss tohuus, se seet still op een dickn Ass un schuul to sem rünner. Seggn dee se nix. So stunn de beidn 'n Tied lang dorför, keen Wort full.

"Un, wat nu?" froog Fiete.

"Nu froog wi de klooge Uul, wer vun uns beedn de Plietschere is, du or ick. Un denn ward sick wiesn, ob du bloots 'n Klookschieter büss, or würkli wat op'n Kastn hess."

Fiete weer mit sick an ringn, Mattn düch meis, dat he bang weer, dat he viellich slechter afsniedn kunn. He rung mit sick, ober nu geev dat keen Trüch mehr. He wull nich as Bangbüx dorsteihn.

Mattn harr uck 'n Klüddn in Hals, as de Uul sem so dördringli ankiek. Mit een Wupp schluck he de rünner. "'ck bün je man bloots 'n lüttn Hoos, un gonnie kloog as du, wiese Uul. Ober de Swien dor nevn mi, de is noch 'n ganzn Streemel dümmer as ick. Ick bee di, ick much dat swatt op witt hebbn, dormit düss Oos mi nich jümmers so aargern kunn."

De Uul mook een lang Gesich un sech nix. Wor vergung een langn Momang, bett se anfung to snackn. "Na denn, Mattn, sett du di mol dor op düssn Boomstubbn, un du, Fiete, op de dor achter."

Oordi as Schoolkinner deen se, wat de Uul sech. Se trock ut een Boomlock een Zeddel un een Bliestiff rut, un denn gung de Froogerie los:

"Stoh ick dorvör, denn bün ick dor binnen, bün'ck dor binn', stoh ick dor vör."

"Ick, wenn 'ck för'n Speegl stoh!" reep Mattn.

"Dat is lütt, wenn de Sünn hoch an Heben steiht un dat waßt, wenn se ünnergeiht", mook de Uul wieder.

"Mien Schaddn?" froog Fiete.

"Richdi", nick de Uul. "Ober wat is dat: Dor kummt wat in de Welt to bullern, hett nich Knoken oder Schullern, hett nich Huut noch Hoor un brüllt doch as een Boor?"

"De Dunner!" reep Fiete un riev sick de Hann, un Mattn woor al füünsch.

"Dat huult un jault in de Strooten, dat kloppt an Dören un Finstern, man keeneen kann dat sehn."

"De Winn", reep beid as ut een Munn.

"Een Huus vull Eeten un de Döör vergeeten."

"Dat Ei!" Mattn hol op un de Uul mook een Streek op eern Zeddel.

"Root is mien Rock, grön is mien Stock, Steen is mien Hatt, wat is dat?"

"De Kassbeer!" keem Mattn Fiete toföör.

De Uul lech eern Bliestiff in't Boomlock un plier nodinkli över eer Zeddel wech op de beidn dool. "So eenfach is dat man nicht."

Woor vergung 'n lang Streemel Tied, denn harr de Uul 'n Infall. "De vun jüm an meistn op'n Kastn hett, lött sick doran erkenn, wat he as Buer tostann krich. Brüng mi doch jeedn to Oorntied wat, woran ick dat erkenn kunn."

Hoos sech nix. Nodinkli gung he no Huus, Swienegl nebn em, beide deep in Gedankn.


*


Vun nu an gung op de Höff vun Mattn un Fiete dat reege Drievn los. Toeers trock Fiete een hoogn Tuun mang eer beide Höff, dormit de annere dor nich röverkiekn kunn un 'n beetn loter mook he datsülvige mit sien Feller. Faken lehn Mattn sick doran un luer, ob he hörn kunn, wat Fiete jüss driev, ober dor weer blots een reget Klütern un Klappern un allerhand Rumpumpeln un Brummeln to höörn, dat he nich düüdn kunn.

Jeedn mook, wat he kunn, wull keeneen vun'e annern Buern broch soveel Tied op Feld to, as düsse beidn. Un denn endli weer de Dach door, an de se bie de Uul vörstelli weern schulln. Swienegl, nich op'n Kopp fulln, harr de Ploon fatt, dat Uul, de je meistieds nachs ünnerweegns weer, al freuhmorgns in'e Schummerstünn optoseuken. Denn weer se wiss meud un wull to Bett gohn un weer froh, wenn se dor gau wor dorvun weer. Över een grootn Umwech, dormit Hoos em nich to Gesich krich, mook he sick Klock twee al op'n Wech, in een Büdel op'n Rüch een groot Kantüffel, so swoor un dick, dat he se kaum dreegn kunn. Jüss weer he bie de Quitschnboom, as de Uul nohuuskeem.

"Moin Uul", reep he fründli.

"Moin Fiete."

Ievri pack Fiete sien Büdel ut un lech wat op de Boomstubbn: een dicke, bruune Kantüffel, meis so groot as een utwussn Steckrööv.

De Uul ach dor gonnie op, sünnern weern an Rümkunkeluren, wo Mattn bliev. "Un wat is mit'e Hoos", froog se.

"De", Fiete kiek ut'e Wäsch, as wenn em dat banni leid dee. "De ward viellich hüt gonnie koom. De harr düss Johr gorkeen goode Oorn, düch mi. Sien Koorn gneegelt so för sick hin, un de Kohl un de Kantüffeln seegn uck gonnie good ut."

"Nu wees man nich so rappmulig, tööv wi eersmol af."

An lotn Nomeddach keem mit swoore Schreed Mattn to de Quischnboom un seech banni bedrüppelt ut. Uck he harr 'n Büdel bie sick, ober Uul un Swienegl düchn, dat he gonnie so rech wiesn much, wat he dor binn harr.

"Na, nu man los!" sech de Uul. "Wat hess du vörtowiesn?"

"Tschä, sech Hoos, bie mien Korn weern de Mehlmottn, de Kohl harrn de Ruupn anfreetn un op Kantüffelacker weern de Rött togang. Dat eenzi, wovun ick düss Johr 'noch harr, dat weer dat hier."

He mook de Büdel op, un een Schwall vun Müüs rennt över de Waldböön. De Uul kreeg groote Oogn, un fix, as man eer dat gonnie totruut harr, spreed se eer mächti Flünkn utnanner un weer bie de Müüs. Twee, dree kreeg se mit eer scharpn Kralln tofootn, broch se gau in eer Boomlock un griep sick de nextn. `n poor Müüs kunn utbüxn, ober een Grootdeel dorvunn harr se infungn. Nu seet se wor still op'n Ast un gluup to de beidn Striethammels rünner.

"Naja", sech se, "een slechte Oorn kunn jeedn mol hebbn, dor kunns nix bie mookn, Hoos. Ick froog mi blots, woso du Müüs, Mottn un Ruupn kreegn hess un Swienegl nich?!" Se gluup Fiete lange an, dat de an leevstn in'e Eer versunkn weer.

Uul griep sick ut eern Boomlock een schmuckn wittn Zeddl un fung an, emsi dorop to schrievn. Fiete grien vun een Ohr to'n anner un stött Mattn in'e Sied. "To'n Bueree hört Plie to, sech ick di, Plie!" triumpheer he. "Wenn' op Feld wat tostann brüngn wuss, denn bruuks mehr to as blots Knööv, mien Jong. Un dat hess nich!"

De Uul flüch rünner, sett sick op de Boomstubbn un hol de Urkunn in eer Kralln. "So'n groote Kantüffel he'ck mien Leevdach noch nich to Gesich kreegn, Fiete. Ober du weets je: De dümmstn Buern kreegn de dickstn Kantüffeln. Mien Graddelatschoon, Mattn!"


Erstveröffentlichung am 6. März 2003

4. Juni 2007