Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/061: De Fru an Finster ... (SB)


Artikellogo

De Fru an Finster

"Man mutt de Rullen jümmers so verdeeln, dat för een sülm keen överblivvt", weer dat Motto vun Gerda Wörms, een Fru so um de Süßti, de nu, wo de Been nie mehr so recht wüllt, eer lütt Huus op'n Land verköfft hett un to eer Dochter in de Stadt trocken weer. To'n Glück weer dat keen Grootstadt, sünnern een lüttsche kommodige, de mit eer achteindusend Inwohners de Noom meis gonnie verdeen. Nich to veel, üm in de Minschenmassen ünnertogohn, un nogg, dat dat wat to kieken givv, wenn een an Finster sitt. Un dat dee Gerda de mehrste Tied. Mehr noch, as eegentli neudi weer, ober dat bruuk je keeneen weeten. So kloog un jammer se jümmers düchti, dat eer Umfeld kusch un eer, de "arme oole Fru", as se sick sülm gern nöömt, good to Hand gung.

Gerda kiek gern, un se schnack gern. Un se weer eer Leevdach jümmers good dormit fohrt, an eer Motto fasttohooln. Sodenni kunn se veel mitkreegen, mannimol een Stried uck düchti anstacheln un schüren, un sick doch "jümmers so stelln, dat eer Puckel dorbie Freeden hett", as een segg. Will heeten: Dat se sülm nie in't Krüüzfüer kummt.

"Karin, mien Deern, kumm doch mol her", reep se eer Dochter to, de mit luud Klappern in'e Köök togang weer. Karin hör eer nich glieks, un Gerda reep nochmol, düttmol 'n beetn scharper.

"Jo, Moder, wat is denn!?", froog Karin un stürm in de Stuuv rin. Een kunn eer ansehn, dat se dat banni hild hett, ober dat scheer Gerda nich. De is doch jung, harr twee gesunne Been, dor schall se uck ruhig mol in't Loopen koom!

"Is dat Eeten bald ferdi?", gnadder se. "Ick hevv Hunger".

"Bald, Moder, bald. Mutts' noch 'n Momang uthooln. Weets doch, to eeten givv't, wenn Manni ut'n Kinnergoorn is. Ick mook mi glieks op'n Padd, em afhooln."

"Ober ick hevv nu Hunger!"

"Nimm doch 'n Appel."

"De kunn'ck nich bieten. Muchs mi nich 'n Hoberbrie kooken?"

Karin kiek op de Klock. "Wenn't ween mutt", mummel se in Ümdreihn, un bald kunn Gerda se in de Köök hörn. 'n lütt Stoot loter weer se mit een Schöddel dampen Brie dor.

"De's noch to hitt", quengel Gerda un schuuv se vun sick wech. Un denn full eer in, worüm se eer Dochter eegentli roopen harr. "Hier, kumm mol her un kiek di dat an". Se hangel sick sworfälli no'n Finster röver un wies op dat Huus gegnöver. Dink di, de Kerl dor, de sitt al de ganzen Vörmeddach dor rum, lött sick vun vörn bis achtern bedien un deiht sülm keen Handschlach. Jo, jo, ick segg di dat: 'Wenn de Dach is vergohn, harrn de Fuuln uck gern wat doon'. Un dorbi is dat doch eegentli noch 'n ganz jung Kerl." Se wies mit de Finger ut Finster op een Minsch mit'n swatten Achterkopp.

Karin schuul op de Klock. Jo, een Minut harr se wull noch, denn mutt se ober los, Manni afholn. "Lot em doch, Moder. Wat geiht uns de Lüüd an? Ick will nich, dat se över mi schnackt, dorum schnack ick uck nich över se." Se do eer Moder ober de Gefalln un kiek dorhin, wo een Mann in een Seddel sitt, de Been hochleggt, un sick wat in Kiekkassn ankiek. Jo, dat weer noch 'n jung Kerl, so um de dördi.

"Nu mu'ck ober los!" wenn se sick af un birst ut de Stuuv, treck in Loopen de Butenschoh an un Mandl över, wech weer se.

'n halv Stünn loter hör Gerda dat an'e Huusdöör rödeln. "Büss ober lang wechblievn!" quaak se, eh Karin överhaupt binn weer. "Kumm doch mol hoch, mien Mannilein, begrööt dien Oma."

Manni keem in de Stuuv, geev de Oma plichtschullig 'n Sööten op de Back un anter op een poor Froogen, as se wull veele Omas eer Enkels stelln deen, ohn dat se würkli weeten wüllt, wat sick in de eer Leevn afspeelt. Bald keem uck Karin rin, hölp eer Moder op un brüng eer in de Köök, wobie de sick an eern Arm fasthöllt, as wenn se jedn Momang afsuup.

Karin schüttkoppt. Süßti Johr is doch nu würkli noch keen Öller. Un oft al harr se sehn, dat Oma recht fix in Gang keem, wenn se meen, se is alleen. Wenn se denn op de Stroot wat wohr ward, sprung se as'n Jungspund op, stunn sogor 'n ganze Wiel vör't Finster un fuchtel af un an mol wild mit'e Hann. Un nu dee se meis, as wenn se in Rullstohl hört. Ober so weer eer Moder numol, dor lot sick wull nix an ännern.

An Meddachsdisch givv dat för Gerda nix anners as de junge "Fuuljack", as se de Nober nöömt, de noch nich lang dor wohnt.

"Nimm di blots keen Biespill an düssn Kerl", segg se to Manni. Se dräng Karin, doch mol an de sien Huusdöör to kieken, wo de Minsch heet. Un - harr se dor nich noch een annern Mann in de sien Stuuv sehn, de em tohölp gung? Weer dat sien Broder? Or viellich ... nee, sowat much se gonniemol dinken. Ober se wies Karin an, doch mol ruttokreegen, in wat för'n Verhältnis düsse beiden Kerls to'nanner stohn.

"Do mi de Gefalln", beddel se. Karin much ni, ober Gerda hook no: "Een mutt doch uck mol een beeten övern Tellerrand kieken un mitkreegen, wat so um een rum löppt." As dat noch nich hölp, meen se: "Dat givvt Hüüs, dor liggt oole Lüüd Doog, Weeken, mannimol sogor Moonds dood binn un nüms ward dorum wohr. Un worüm? Wieldat dat keen Minsch givv, de een Oog doropp hett."

"Na, de beiden sünd nu wiss nich dood, un dat süch uck nich so ut, as wenn se uns Hölp bruukt." Karin weer dat towedder, anner Lüüd uttospioneern.

Gerda mutt eer letzte Koort utspeeln, uck wenn dorbie düütli ward, worüm eer dat eegntli gung: "Gönn mi doch so'n beeten Niescherikeit. Weets, ick hevv doch suns nix mehr in Leevn."

Karin geev no. Se wuss sülm nie so recht, worüm se sick vun eer Moder so vör'n Karren spann lött. Weer dat de Schuld, in de jeedneen gegnöver sien Öllern stunn? Or weer se eenfach froh, dat de Moder sick nich, as so veele annere, vun eer afwennt harr, as Manni ünnerweegns weer un se de Noom vun de Voder nich seggn kunn? Or wull se eenfach blots Roh un Freeden in Huus hemm? Naja, dat weer wull vun aans wat.

Also dee se eer Moder de Gefalln un gung, as se afrüümt un dat Geschirr spöölt harr, rut, över de Stroot no't Noberhuus röver. Gau smiet se 'n Blick op dat Schild an de Döör. "Uwe Hansn" stunn dor, mehr nich. Denn sliek se sick dör de Vörgoorn an't Finster un gluup dör de Schiev, wo se, an schmucke Puttblööm vörbie, een jung Kerl in Jeans un Hemd in Seddel sitten seech, de Been hochleggt. Een annern weer dor um em rum mit'n Huulbessen togang. De Stuuv weer oprüümt, op'n Disch stunn twee leerdi Teller, Mess un Gobel akkraat blangbi. Karin verjoog sick dull, as se mit'nmol 'n Rad nevn sick klappern hör - een Pizzajong hoolt vör de Huusdöör un pingel. Noch weer he nich um se wohr warrn. Se stieg mit hochroodn Kopp ut'n Vörgoorn rut op de Stroot un böög um'e Eek, ehr de Huusdör opgeiht. Nee uck doch, sowat mookt se nich nochmol.

Tohuus ankoom, vertell se dat eer Moder, ober so recht tofreedn weer de nich. Nee, dat mutt doch ruttokreegen ween, worüm düssen Kerl vun vörn bis achtern bedient ward. Güstern eers weer 'n handvull jung Lüüd dor inkehrt, un se harrn em op'e Schullern kloppt, em in Arm nohm un 'n Tied lang tosoomsitten, schmeuk, uck 'n poor Buddels Beer drunken. Beer! An hellichten Dach! Un schmeuken - dat wies doch, dat he to de hört, de sick nienich um de Lüüd in sien Umfeld un de Umwelt scheert ...


*


Uwe seet in Seddel, een Schrievbook op'n Schoß un een Stift in de Hann. Dat fall em banni swoor, de Schriever to hooln, ober he riet sick tosoom un schriev mit krakeli Schrift wieder.

"Nu günn di doch mol 'n Puus", meen he to Jörg, de jüss dorbi weer, de Blööms to geeten. "Kunns doch noher wiedermookn."

Jörg weer em in de letzten Weeken to'n Fründ worrn. De letzten Weeken, sied ... he much doröver nich mehr nodinken, ober dat wull uck nich ut sien Kopp rut. Vör een Moond, dor weer he noch een jung Kerl as alle annern ween. He weer veel ünnerwegns mit sien Moped, hung mit Frünns rum un harr nich veel mehr as Deerns un Fiern in Kopp. Un denn keem de een Nach, as he - he much je jümmers gern dat Gaspedool dörpetten - mit'n Laster tosoomkrach weer. De Laster, in de Jörg seeten hett. Nee, de harr keen Schuld, he, Uwe, harr em de Vörfohrt nohm. Ober as dat so is, he weer de Lüttere bie de Tosoomprall, un dorüm harr he de Köttern trocken.

Eers 'n halv Week loter weer he in Krankenhuus wedder to sick koom, an sien Sied seet Jörg, de vun dor an nich mehr vun em week, 'n banni fein Kerl, still un sachmöödi. Een, de em ünner annere Ümstänn gonnie opfalln weer. Jörg harr an dat Malleur keen Schuld, un dat weer nich sien Plicht, ober he bliev bie em, as dat dorum gung, sick een niede Wohnung in'e ünnerste Etaasch to seuken, un he höllt se rein, hölp em bien Eetn, Waschn, köff in - kott: He sorg dorför, dat för Uwe dat Leevn wiedergoht.

Wat Uwe harr, un ob dat woor wechgung, dat kunn sülvs de suns so plietschen Dokters nich seggn. Een wuss blots, dat wull wat mit sien Nerven lang de Rückgroot nich mehr so weer as dat schall. Jednfalls kunn he de Fööt un Fingers bewegen, veel mehr nich. Dat Spreeken fall em swoor, sülvs dat Hooln vun Kopp woor em bielüttn to Last.

Mannimol kiek noch een poor vun de oolen Frünns bie em in, ober de wussen nich veel mit em antofangn. So harr he sick wat anners seuk, sien Levn een Sinn to geevn: As Jung al harr he af un an mol Geschichn schrievn, un dat mookt he nu wieder. Un dor he nich mehr rumkoom, kunn he för sien Geschichn blots vun sien Beleevnissen vör de Unfall vertelln, or över dat, wat sick um em rum afspeelt un wat he sick dorto dink.

Hölpen loten wull he sick dorbie nichmol vun Jörg. Wenn he sick ganz dull anstreng, denn krich he dat sülm hin. Un sien eers Geschich - he weer banni stolt op sick - de is nu bald ferdi. "De Fru an Finster" schall se heetn.

Uwes Kopp wull wechsacken ober he gung gegnan, hoov em un krich em sogor so hoch, dat he rutkieken kunn. Jo, dor seet se, un mit ganz veel Mööch krich he dat hin, de oole Fru vun gegnöver direktemang in't Gesich to kieken.

He denk sick sien Deel, se denk sick eern Deel. Ob sick de Minschen eer Welten wull je dreepen warrn?

9. Juli 2008